Samiec, nazywany też bykiem, osiąga masę dochodzącą nawet do 750 kg. Samica zwana klępą jest niższa i lżejsza i osiąga masę do 400 kg. Sierść łosia jest jednolicie brązowa, nieco jaśniejsza na nogach, a na brzuchu białawoszara. Zimą okrywa włosowa jest znacznie gęstsza. Byki mają poziome poroże w kształcie szerokich. Łopaty zaczynają się wykształcać ok. 5 roku życia, ale są osobniki, które nie wykształcają ich wcale. Samce z łopatami to łopatacze, a te, które ich nie wykształcają to badylarze. Ta forma jest najczęściej spotykana u łosi w Polsce. Istnieją też formy pośrednie. Dobrze wykształcone poroże osiąga do 1,2 m długości przy rozpiętości 2 m i masie do 20 kg. Łosie zrzucają swoje poroże po okresie godowym, starsze osobniki w listopadzie, młode w grudniu i styczniu.

Łosie oruszają się powoli i niezgrabnie. Natomiast może kłusować w prędkością 30km/h, a na krótkich dystansach rozwija prędkość nawet do 60 km/h. Nie galopuje. Na mokrym gruncie porusza się bardzo hałaśliwie, ale na suchym potrafi przemieszczać się cicho. Poza okresem godowym rzadko kiedy wydaje jakiekolwiek odgłosy. Źle znosi temperatury powyżej 10 °C Chętnie chłodzi się w wodzie. Bardzo dobrze pływa i nurkuje. Pokonuje przeszkody wodne od kilkunastu do 20 km. Pod wodą może przebywać do 50 s, a w wodzie spędzać kilka godzin.

Żeruje i w dzień, jak i w nocy, ale najbardziej aktywny jest wczesnym rankiem i wieczorem. W poszukiwaniu pożywienia przemierza duże odległości. Wiosną i latem starsze samce żyją samotnie, zimą zaś grupują się w niewielkie stada. Okres godowy łosi nazywa się bukowiskiem. Dojrzała płciowo samica wchodząca w okres rui wydaje płaczliwe, nosowe porykiwanie. Samiec, który szuka samicy, nie pobiera pokarmu w okresie rui. Walki pomiędzy bykami łosia zdarzają się rzadziej niż u innych jeleniowatych, są też mniej widowiskowe. Wszystko zaczyna się od demonstracji rozmiarów ciała, uzębienia, poroża i siły głosu. Jeśli żaden z samców nie chce ustąpić, rozpoczyna się walka. Ustawiają się naprzeciw siebie, nabierają rozpędu z pochylonymi głowami i zderzają się porożami. Zwycięzcą jest ten łoś, który przepchnie przeciwnika. Pokonany byk wycofuje się i ucieka, żeby uniknąć ciosów.

Ruja trwa od sierpnia do października, w towarzystwie samicy przystępującej do rozrodu mogą być jeszcze młode z poprzedniego miotu. Samiec najpierw musi je zaakceptować, żeby partnerka dopuściła go do siebie. Samica wydaje na świat do trzech młodych, które nazywane są łoszakami. Zwykle w miocie jest jeden, lub dwa, a młodsze samice rodzą tylko jednego potomka. Łoszaki rodzą się czerwono-brunatne, bez plam. Mają długość i szerokość równą ok. 80 cm. Po trzech dniach po urodzeniu są w stanie podążać za matką, która karmi młode do 4 miesięcy. Połowa łoszaków ginie w ciągu pierwszych dwóch miesięcy życia, a te, które przeżywają, mogą zostać przy matce do następnego roku. Latem łoś żywi się roślinami zielonymi, najczęśniej podwodnymi i błotnymi, ale zjada też trawy i turzyce (które porastają brzegi zbiorników wodnych), liście, pąki, owoce krzewów i pędy drzew liściastych i iglastych. W zimie podstawą jego diety są igły sosen i jodeł, oraz kora drzew. Dorosłe osobniki zjadają dziennie od 20 do 50 kg karmy.